شبنم: واااااي خيلي دوستت دارم :* اگه آدما به نسبتِ عشقشون بالا مي رفتن، من الان تو كهكشان دو ميلياردم(!) بودم و هنوزم داشتم بالا مي رفتم :)
من: :))‌ منم دوستت دارم :* هوم... چه جالب مي شد اگه آدمايي كه كسيو دوست دارن بالا مي رفتن...
شبنم: آره فكر كن! يكي جلوت وايستاده بعد يهو ميره بالا! چه ضايع! :))
من: =))
شبنم: ولي اون وقت اگه يكي اون يكيو خيلي دوست داشته باشه از هم خيلي دور مي شن!
من: آره... ولي اصولا فرصت نمي كنن كه خيلي به هم علاقه مند شن، چون به محض اينكه يكي يكيو يه كمي دوست داشته باشه از هم دور ميشن... اون وقت مردم طبقه ي بالا(!) بايد با هم دوست شن!
شبنم: :)) آره... پس تنها راه با هم موندن و بيشتر شدن علاقه شون اينه كه همديگه رو به يه اندازه دوست داشته باشن...
من: اوهوم... كه با هم بالا برن...
.
.
.
پ.ن 1: آره آره فلسفي شد! آره آره شبنم فقط 13 سالشه! :))
پ.ن 2: با هم بالا رفتن سخت ترين كار دنياست... :(

تا يه ماه ديگه يه عالمه كار دارم :(
اونقدر زياد كه از نوشتنشون رو كاغذ وحشت مي كنم. قبول كه تنبلي هم كم نمي كنم! :( تا يه جاي كارم گير مي كنه دو تا فرندز خودمو مهمون مي كنم كه خداي نكرده غصه مُصه نخورم! ;)
اين فرندز ها هم يه چيزي مثل "آن شرلي" هاي يواشكي شب هاي امتحان شده. اون موقع كه راهنمايي بودم.
.
با همه ي اينا، الان يه گلدون شيشه اي بلند روي ميز اتاقمه كه 4 شاخه نرگس به ديواره هاش تكيه داده و عطرش اتاقمو پر كرده، يه دوست خوب برنامه ش با من جور شده كه دو سه روز در هفته بريم ورزش (يوهو! دارم از بي تحركي خفه ميشم!)، اون آزمايشگاه كه قراره تا يه مدتي زياد توش باشم جوِ دوست داشتني اي داره، سرما خوردگيم اَت لَست خوب شده ;) ، هنوز يه كوه طلبكارم (هي هي!)، و با اينكه تو اين هير و وير(!) دلم برف بازي مي خواد ولي دارم فكر مي كنم اگه زمستون امسالم مثل پارسال باشه بهتره برف بازيمو عقب بندازم كه اونقدر زود سرما دلمو نزنه و بتونم تا آخر زمستون دووم بيارم! :) (حالا اگه بخواين الانم منو ببرين برف بازي، رد نمي كنم! :-" )
.
اينكه تونستم اين همه چيز خوب پيدا كنم ايول داره ها! تازه همه شم نگفتم! :پي

شاهكارم من!

تاريخ پست رو اشتباهي زده بودم، فرداش ديدم نيست، فكر كردم حتما ديليتش كرده م يادم رفته! :)) نگو دو روزه اينجاس!
پاكش كردم به هر حال... دوستش نداشتم زياد.
.
اميدوارم زندگي از فردا روتين شه... هنوز خيلي خسته م...
دلم يه دريا مي خواد، با شن هاي نرم... و چند تا دوست نزديك، كه بشينم سه ساعت كنارشون و سكوت باشه و موج باشه و...
دلم يه كوير مي خواد... با يه آسمونِ پر ستاره، با يه شب تا صبح حرف و لبخند... كنار آتيش...
دلم يه شب يلداي طووووولاني قشنگ مي خواد! با يه فال حافظ كه صاف زده باشه تو هدف...
.
ببينم چه مي كنيا! (البته اگه مي خواي معجزه و اينا روووو كني بگو آرزوهاي بزرگترم رو بگم!) ;) [شوخي با پروردگار!]

گاهی که بچه میشم، تو از منم بچه تری...
آینه م میشی.
از خودم خجالت می کشم،
از تو هم.
بزرگ میشم...

این دختره خل شده! هی می شینم براش توضیح میدم که هر اتفاقی هم که الان براش بیفته کلی پیامدهای خوب داره، کلی تجربه ی تازه داره، کلی هیجان کشف نشده داره، کلی راه داره برای رسیدن به اونی که می خواد بشه... هی می شینم برای بار دهم و صدم و هزارم بهش یاد آوری می کنم که همیشه معتقد بوده و هست که خوشبختی هزارتا مسیر داره. (آخه اگه نداشت چه طوری ممکن بود تا الان خوشبخت ترین باشه؟) و تک تک این راه هایی که جلوی پاشن، یکی از همون هزارتان... هی ازش می پرسم تا حالا کجای زندگیش به بن بست خورده که الان دومیش باشه؟ آخه آدم اینقدر بی اعتماد؟ اینقدر ناشکر؟
خودشم هر دفعه شرمنده میشه ها! ولی فرداش باز نگرانه...
الانم نشسته اینجا، ضربان قلبش از استرس ناهماهنگه... بی تابه... یه لحظه می خنده، لحظه ی بعدش می زنه زیر گریه.
از دستش عصبانی ام...
.
پ.ن: واضحه که این دختره و من جفتش خودمم دیگه؟

بابا جون آدم که همیشه نباید قوی باشه! گاهی هم باید بشینه سرشو بگیره توی دستاش، زار زار گریه کنه...
تازه آدم همیشه وقتایی که ضعیفه و دلش گریه می خواد قرار نیست زود به خودش بیاد و منطقی باشه و آهنگ بذاره برقصه که! گاهی هم باید آویزون دوستاش (یا خانواده ش) بشه، خودشو لوس کنه، بشینه چند ساعت مزخرفات بگه و اونا هم وقت داشته باشن و بخوان بشنون و خسته نشن و دلداریش بدن و دوباره قوی اش کنن، آخرشم موفق شن(اونا) لبخندش(فرد غصه دار!) رو از لای اشکاش در بیارن! اونم بپره بغلشون، بگه مرسی از همه چی! :* اونا هم بهش لبخند بزنن... اون(ف.غ.د) هم بال در بیاره و احساس خوشبختی کنه...
من نمی دونم اگه قراره همیشه تنهایی قوی باشین و تنهایی "بتونین" و تنهایی حال خودتونو خوب کنین و تنهایی لذت ببرین و تنهایی آهنگ بذارین برقصین و ... چرا زنده این؟ هان؟ من یه دونه از این لبخندای اشک آلود خوشبختی رو با یه دنیا عوض نمی کنم!
.
پ.ن: یکی بیاد اینا رو از ناخود آگاه من به خود آگاهم منتقل کنه که انقدر گیج نخورم!

از توی آسانسور دو نقطه دی میشم، میام خونه...
1. با هیجان تعریف می کنم که یه چیزی می خواستم بخرم و 75 تومن رو 55 تومن داد و ...
2. با روی باز و لبخند گشاد به شبنم میگم از اتاقم بره بیرون که درس بخونم...
3. بابا براش از این ایمیل فورواردی ها اومده، مامان میگه خیلی جالبه، بشین ببینش. می شینیم با هم می بینیمش... از خودم علاقه و شعف و از همین مزخرفات نشون میدم...
آخرش میگم خب دیگه! من می خوام درس بخونم :) [با همه ی این حرفا، بازم] مامان میاد بغلم می کنه، میگه چرا عصبی ای؟ ;)
.
آخه من عاشقتم که اینقدر منو می شناسی خب! :*

از مصیبت های صبح ظهر بیدار شدن* اینه که بعد از نهار حتی روت نمیشه از نزدیکای تختت رد شی! (جهت چرت یا لم کوتاه مدت)
* یعنی صبح طرفای 11، 12 بیدار شدن.
.
.
بی ربط: دیروز افطاری داشتیم دانشگاه. استادامون که داشتن میومدن، یهو من شبیه آی لاو یو شدم و پلک و ابراز احساسات و قلب و ...
من: وااااای دوسش دارم!
بچه ها: کیو میگی؟
من: دوست پسرم؛ خانم معینی! ;)
(الان اگه شروع کنین برداشت های منحرفانه و بی تربیتانه و لوسانه بکنین، یا کامنت های غیر مرتبط بذارین و... اصلا" ولش کن! برای این قسمت کامنت نذار، حرص منم در نیار! آفرین!) :دی

همین که بتونی اعتراف کنی خودش خیلی خوبه، نه؟
من اشتباه می کردم...
همه چی دست من نیست... در واقع خیلی چیزا دست من نیست...
من اونی ام که هستم، اونی که حسش می کنم، نه اونی که به زور سعی می کنم باشم!
اونی که هستم یه چیزایی براش مهمه که برای اون یکی نیست...
و من وقتی دارم یکی دیگه رو زندگی می کنم، احساس غریبی می کنم!
می خوام خودم باشم... بقیه ش مهم نیست...
.
پ.ن: هیچ وقت هیچ کس مانع "خودم بودن" ام نبوده. همیشه خودم خواستم با عقلم تصمیم بگیرم چه طوری بهتره، و بعد سعی کنم اونطور باشم! ولی واقعا بعضی چیزا رو نمی تونم تو وجودم عوض کنم و از این تلاش مسخره هم خسته م...

عجب وضعیتیه ها! اونایی که می مونن از اونایی که میرن تنهاتر میشن...
.
پ.ن: مملکته به قرآن!

سوال:
آیا عبارتی چندش تر از "بای تا های" برای خداحافظی وجود داره؟

تفاوت های آدما همیشه جذاب بوده برام... اینکه با آدمهای متفاوت برخورد داشته باشم هم! برای همین دوستی های جدید همیشه هیجان انگیز و دوست داشتنی اند به نظرم...
ولی کنار اومدن با آدمی که فرق داره باهات -مثل همه ی چیزایی که در موردشون کلی تئوری های به نظر خدشه ناپذیر داریم و وقتی واقعی میشن اونقدر با فکرمون متفاوتن که مجبوریم همه ی تئوری ها رو دور بریزیم، یا خیلی تغییرشون بدیم تا با شرایط موجود منطبق شن- خیلی سخت تر از اونیه که فکر می کردم.
همیشه حق خودم می دونستم که آدمی باشم که دوست دارم و مطمئن بودم که این حق رو برای همه ی آدمای دیگه هم قائلم... ولی امروز دیدم دلم می خواد مراعات کنم و مراعات بشم... دوست دارم تغییرات کوچیکی رو ببینم که "به خاطر منه". این با اون قبول کردن وکنار اومدن که همیشه فکر می کردم بهش معتقدم، تناقض داشت. (می دونم که اینم تناقض منطق و حسه، نه تناقضی تو وجود من)
.
به هر حال، تازه فهمیدم که کنار اومدن واقعی از حرفش (بخون ادعاش!) خیلی سخت تره... و نمی دونم که آدما چطور این کارو می کنن، وقتی زندگی هاشون اورلپ داره! (یعنی نمیشه کاری به کار هم نداشته باشن)

حالم گرفته ست...
دلم گردو می خواد... یکی در میون!
.
.
.
پ.ن: و بارون...
و یه جاده ی طولانی...

استعدادِ ذاتی و فراهم بودن شرایطِ "تَقَل" یکی از مهم ترین موهبت های الهی ست که هر از گاه در اختیار بشر قرار می گیرد، و باید مثل سایر نعمت ها آن را به درستی بشناسیم و آنطور که شایسته است و خدا فرموده از آن بهره ببریم. کم توجهی به هر یک از هدیه های آسمانی و کوتاهی در پرورش جوهره های وجودیمان، باعث خشم و غضب پروردگار بوده، ما را ازاین نعمت ها محروم می سازد...
سُ، آفریدگار را به خاطر نعمت های فراوانی که در اختیارمان گذاشته سپاس می گوییم و با توجه به "شکر نعمت، نعمتت افزون کند"، میریم که داشته باشیم آخرین امتحان رو! ;)

دلم نوشتن می خواهد. همین حالا، در همین صفحه...
نمی نویسم اما!
دلم فرهاد هم می خواهد...
می روم گوش کنم که زیاد سخت نگرفته باشم به دلم!
.
.
پ.ن 1: همین الان فهمیدم که این دومین پست توی این صفحه ست که نوشته م چی دلم می خواد. معلومه دارم لوسِش می کنما! ;)
پ.ن 2: کامنتا رو نمی بینم. جل الخالق! :(

حق بده!
سخته اونی که می خوای باشی... سخته سعی کنی "بزرگ" باشی...
سخته سخت باشی... راسخ باشی... شک نکنی به راهت!
گاهی آدم کم میاره... گاهی دلش می خواد بشینه مثل بچه ها زار بزنه...
خسته م! :(
.
.
پ.ن: شاید یه روز همه مون باید بشیم مثل هم. اگه اینطور نبود که دنیا پر از آدمای عین هم نمی شد! حتما بعضی ها گاهی جو مبارزه گرفته تشون... ولی همه شون یه روزی خسته شده ن! و حتما" راجع به بقیه ی راهشون توی خستگی هاشون تصمیم گرفته ن. و چیزی که اصلا" مهم نیست اینه که چقدر دوام آورده بودن! "قبل" های متفاوت چه اهمیتی داره وقتی "بعد"ِ همه مثلِ هم ه؟
شاید فردا نظرم این نباشه! امیدوارم.

دلم اتفاق های ساده می خواهد... بی دردسر... غیر منتظره...
می خواهم بیدار شوم و زیر بالشم هدیه باشد! مثل قدیم ها...

برای اینکه یه وقت خدای نکرده به استعدادهای ادبی من شک نکنید، یه شعر زیبا، که محصولِ سال چهارم دبستانه می خوام اجرا کنم براتون (مثلا!) که به همراه دوست خوبم، نیوشای عزیز سروده یم و همون موقع هم به شکل کنسرت جلوی کلاس اجرا کردیم و اینا!
[هرجا توی قافیه مافیه به مشکل برخوردین، بدونین که مشکل از نحوه ی خوندنتونه. تمام این شعر بطور قطع قافیه های درست داره]
به عنوان توضیح هم عرض کنم که این شعر ارزشمند در مدح معلم کلاس چهارممون سروده شده. و خانم بهبودی هم که در ادامه باهاشون آشنا میشین، معلم پرورشی مون بودن.
.
خانوم جونم / خانوم جونم
ما شما رو دوست داریم / قدرتونو می دونیم
ما به شما قول میدیم / به حرفتون گوش بدیم
چون شما مهربونین / مثل مادر می مونین (2)
بعضی وقتا که شما / پیش ماها نمیاین
خانوم بهبودی میاد / سرمون داد می زنه
ما رو دعوا می کنه / ما رو دفتر می بره
ما رو تنبیه می کنه / گریه مونو در میاره
البته بعضی وقتا / با ما مهربون میشه
با ما بازی می کنه / با ما شادی می کنه
اما با همه ی اینا / شما از اون بهترین
از همه نظر، شما / بهترین معلمین
.
.
پ.ن 1: پس از تحقیقاتی که در زندگی شخصی و هنری شاعر بعمل اومده، علت انزجار ایشون از خانم بهبودی کشف و گزارشِ حکاکی های هنرمندانه ای تشخیص داده شده که روی نیمکت کلاس و بصورت مخفیانه انجام می گرفته و پس از رو شدن ماجرا، برخورد شدیدی با خاطیان صورت گرفته که به نوعی بدترین خاطره ی دوران دبستان شاعر به حساب می آید.
پ.ن 2: چند روزی مسافرت بودم :) دیروز برگشتم... همه ی آفلاینام از دست رفته... پس اگه پیغامی چیزی گذاشته بودین، دوباره، دوباره، یه بار فایده نداره! آره خلاصه...

امروز سوم ژانویه بود... همین طوری خواستم در جریان باشین! ;)
پ.ن: یه ماه کامل و ...
یه بطری آب معدنی و ...