بابا جون آدم که همیشه نباید قوی باشه! گاهی هم باید بشینه سرشو بگیره توی دستاش، زار زار گریه کنه...
تازه آدم همیشه وقتایی که ضعیفه و دلش گریه می خواد قرار نیست زود به خودش بیاد و منطقی باشه و آهنگ بذاره برقصه که! گاهی هم باید آویزون دوستاش (یا خانواده ش) بشه، خودشو لوس کنه، بشینه چند ساعت مزخرفات بگه و اونا هم وقت داشته باشن و بخوان بشنون و خسته نشن و دلداریش بدن و دوباره قوی اش کنن، آخرشم موفق شن(اونا) لبخندش(فرد غصه دار!) رو از لای اشکاش در بیارن! اونم بپره بغلشون، بگه مرسی از همه چی! :* اونا هم بهش لبخند بزنن... اون(ف.غ.د) هم بال در بیاره و احساس خوشبختی کنه...
من نمی دونم اگه قراره همیشه تنهایی قوی باشین و تنهایی "بتونین" و تنهایی حال خودتونو خوب کنین و تنهایی لذت ببرین و تنهایی آهنگ بذارین برقصین و ... چرا زنده این؟ هان؟ من یه دونه از این لبخندای اشک آلود خوشبختی رو با یه دنیا عوض نمی کنم!
.
پ.ن: یکی بیاد اینا رو از ناخود آگاه من به خود آگاهم منتقل کنه که انقدر گیج نخورم!