بابا جون آدم که همیشه نباید قوی باشه! گاهی هم باید بشینه سرشو بگیره توی دستاش، زار زار گریه کنه...
تازه آدم همیشه وقتایی که ضعیفه و دلش گریه می خواد قرار نیست زود به خودش بیاد و منطقی باشه و آهنگ بذاره برقصه که! گاهی هم باید آویزون دوستاش (یا خانواده ش) بشه، خودشو لوس کنه، بشینه چند ساعت مزخرفات بگه و اونا هم وقت داشته باشن و بخوان بشنون و خسته نشن و دلداریش بدن و دوباره قوی اش کنن، آخرشم موفق شن(اونا) لبخندش(فرد غصه دار!) رو از لای اشکاش در بیارن! اونم بپره بغلشون، بگه مرسی از همه چی! :* اونا هم بهش لبخند بزنن... اون(ف.غ.د) هم بال در بیاره و احساس خوشبختی کنه...
من نمی دونم اگه قراره همیشه تنهایی قوی باشین و تنهایی "بتونین" و تنهایی حال خودتونو خوب کنین و تنهایی لذت ببرین و تنهایی آهنگ بذارین برقصین و ... چرا زنده این؟ هان؟ من یه دونه از این لبخندای اشک آلود خوشبختی رو با یه دنیا عوض نمی کنم!
.
پ.ن: یکی بیاد اینا رو از ناخود آگاه من به خود آگاهم منتقل کنه که انقدر گیج نخورم!

از توی آسانسور دو نقطه دی میشم، میام خونه...
1. با هیجان تعریف می کنم که یه چیزی می خواستم بخرم و 75 تومن رو 55 تومن داد و ...
2. با روی باز و لبخند گشاد به شبنم میگم از اتاقم بره بیرون که درس بخونم...
3. بابا براش از این ایمیل فورواردی ها اومده، مامان میگه خیلی جالبه، بشین ببینش. می شینیم با هم می بینیمش... از خودم علاقه و شعف و از همین مزخرفات نشون میدم...
آخرش میگم خب دیگه! من می خوام درس بخونم :) [با همه ی این حرفا، بازم] مامان میاد بغلم می کنه، میگه چرا عصبی ای؟ ;)
.
آخه من عاشقتم که اینقدر منو می شناسی خب! :*