همین که بتونی اعتراف کنی خودش خیلی خوبه، نه؟
من اشتباه می کردم...
همه چی دست من نیست... در واقع خیلی چیزا دست من نیست...
من اونی ام که هستم، اونی که حسش می کنم، نه اونی که به زور سعی می کنم باشم!
اونی که هستم یه چیزایی براش مهمه که برای اون یکی نیست...
و من وقتی دارم یکی دیگه رو زندگی می کنم، احساس غریبی می کنم!
می خوام خودم باشم... بقیه ش مهم نیست...
.
پ.ن: هیچ وقت هیچ کس مانع "خودم بودن" ام نبوده. همیشه خودم خواستم با عقلم تصمیم بگیرم چه طوری بهتره، و بعد سعی کنم اونطور باشم! ولی واقعا بعضی چیزا رو نمی تونم تو وجودم عوض کنم و از این تلاش مسخره هم خسته م...