سؤالی که جدیدا" برام پیش اومده اینه که مثلا" برای خدا فرقی می کرد که ضایعات بدن (مثل عرق و فلان و بهمان) رو خوشبو بیافرینه؟ یعنی اگه ترکیباتشون رو طوری در نظر می گرفت که اینقدر نفرت انگیز نباشن چی می شد مگه؟؟
و جواب احتمالیم اینه که شاید انسان اولیه با این ترکیبات مشکلی نداشته و به نظرش هیچَم نفرت انگیز نبوده. خدا هم نمی دونسته بعدا" نظر آدما عوض میشه که! شایدم اصلا" بهش فکر نکرده، کارای مهم تری داشته...

اونقدر همه چيز تغيير كرده كه دارم كم كم خاطره هامم فراموش مي كنم... اتفاقاتي رو كه خودم هم نقشي توشون داشته م، با دهن باز گوش
مي كنم و مي پرسم: خب؟ بعدش چي شد؟ :))
.
يه كشف جديدم اينه كه سال هاي اول دانشگاه ما مثل دبيرستان خارجي هاست. اون جو بچگانه و دو دسته شدن آدمها و لوزر يا كول(!) بودنشون... اون قهقهه ها و بدجنس بودن ها و مسخره كردن هر كسي و چيزي كه سخره پذير باشه...
شايد زياد جالب نباشه كه اين بچه بازي هاي ما ميفته توي دوراني از زندگيمون كه قراره آدم هاي جدي تري باشيم. شايدم زياد فرقي نداشته باشه، يا حتي جالب و دوست داشتني باشه، اگه نظرمون اين باشه كه براي بزرگ بودن و منطقي رفتار كردن خيلي وقت هست و چند سال ديرتر بهش رسيدن خيلي هم جذابه.
.

پ.ن: مي خوام برم تو خط نوشته هاي بي نتيجه گيري. حرفاي بدونِ ته!
خب اين اوليشه :)

* زندگي يه كم پيچيده شده. تا حالا تو شرايط مشابه نبوده م.
* دوستام يكي يكي ميرن، هيجانش مال اوناس، همذات پنداري و ترس و دلتنگيش مال من! شورشو در آوردم واقعا"!
* با ثمين دعوام شد چون اس ام اس غير ضروري زده بود! آيم گويينگ كريزي رسما"!
* نمره ي پروژه م هم رد شه، ديگه صدايي ندارم از دانشگاه. نمي دونم اسم اينجا رو عوض كنم يا آدرسش رو...
* ماه رمضون امسال از هميشه رو اعصاب تره! باز سالهاي پيش يه جو خوبي داشت... "ربنا" رو دوست داشتم گوش كنم... بعدشم بريم بيرون چرخ بزنيم و حليم بخوريم و ... امسال ولي تنها چيزي كه مي فهمم ازش، اينه كه وقتي بيرونم نمي تونم چيزي بخورم و معده م درد مي گيره و حوصله ي كارامو ندارم. وقتي هم افطار ميشه، ديره و ترافيكه و...
* از بس مي ترسيدم بيكار شم يه عالمه كار ريخته م سر خودم و كلي كار ديگه هم تو برنامه س! سه شبه كه درست حسابي نخوابيدم و الانم به جاي خوابيدن دارم بعد از صد سال وبلاگ آپ مي كنم!!
چيه مگه؟ حالا يه شب هم غرغر بشنويد! هميشه كه نميشه به به و چه چه كنم! اصلا" وبلاگ به همين يه درد مي خوره! اعصاب ندارما!

چه بگويم؟

بيست و سوم فروردين، بيست و سه ساله شدم! :)
از اونجايي كه اين اتفاق فقط يه بار در طول زندگي آدم مي افته هر جا رفتم با هيجان اعلامش كردم... استادم غصه دار شد كه وقتي هشت سالش بوده اين چيزا رو نمي فهميده! :پي
.
سالي كه گذشت رو خيلي دوست داشتم. واقعا" زياد. پر از اتفاقات جديد و جالب بود... خيلي بيشتر از قبل خودم رو شناختم...
ولي بازم سالي كه پيش رومه قراره خيلي خيلي بهتر باشه :) يعني منتظرم كه اينطور باشه!
.
پ.ن: خوب نيستم اين روزا. گم شده م باز.

نمي تونم سوت بزنم و نفهميده(!) بگيرم اين تلنگري كه خورده م رو! :(
فرندز كه ديده ي؟ تولد سي سالگي ريچل هم كه يادته؟
خب بدجوري راست ميگه لعنتي! :(
تا سي سالگي وقت دارم برسم به اين چيزايي كه امروز آرزومه...
و تا چند ماه ديگه كه بيست و سه ساله بشم، هفت سال مي مونه برام! فقط هفت سال!
مي ترسم كافي نباشه براي اين همه آرزوي ريز و درشتم... در واقع دقيق تَرِش مي شه 4 آرزوي بزرگ و 7،6 تا آرزوي كوچيكتر...
.
اگه سي ساله شده باشم و به اونجا كه مي خوام نرسيده باشم، هر چقدر هم پشت در اتاقم "هپي برتدي" بخونيد بيرون نميام... گفته باشم از الان!

پ.ن 1: 3 روز مونده... :( شايدم بهترينه و من نمي فهمم الان.

پ.ن 2: مي دونم، نا مفهومه! ولي فعلا" حوصله ندارم چيزاي مفهوم بنويسم. جدي نگيرين...
پ.ن 3: فردا آخرين امتحانمه... نگرانم :(

پ.ن 4: چرا دارم اينا رو مي نويسم؟؟ "ن" پرسيد پشيموني؟ گفتم نه!

بدتر از همه اينه كه حتي نمي تونم حس ام رو تحليل كنم...
.
حوصله ي آدما رو ندارم.
تنهايي رو هم نمي تونم تحمل كنم.
پيش آدما مي شينم، ولي صداشون رو نمي شنوم.
لعنت!

مدت زياديه كه احساس مي كنم معلق ام...
بديش اينه كه اونقدر اين حس طولاني شده كه دارم شك مي كنم زماني يه راه مشخص و يه برنامه ي استيبل داشته م...